Σχεδόν ένας μήνας έχει περάσει από την διεξαγωγή του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς και η αγανάκτηση που νιώθουμε δεν έχει καταλαγιάσει. Κι αυτός ο διαγωνισμός στάθηκε για άλλη μια φορά τραγελαφικό αποκορύφωμα μιας απαράδεκτης διαδικασίας με θύματά του όλους εμάς.
Από την υπέρογκη ύλη και το κρυφτούλι του υπουργείου σχετικά με την ημερομηνία διεξαγωγής του διαγωνισμού, κληθήκαμε τελικά όλοι να απαντήσουμε στις δύσκολες ερωτήσεις με τις πολλές ασάφειες. Ερωτήσεις που όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην καθημερινή πραγματικότητα της εκπαίδευσης αλλά σκοπεύουν να αποδείξουν πόσο ‘αδύναμοι’ ήμαστε στην αποστήθιση υποσημειώσεων και λεπτομερειών. Άραγε η αξία και η ικανότητα ενός εκπαιδευτικού κρίνεται στο πόσο καλός παίκτης του trivial pursuit είναι;
Επιπλέον, αδιανόητο είναι το γεγονός ότι ένας επίσημος κρατικός διαγωνισμός πρόσληψης μόνιμων εκπαιδευτικών, μια ‘ευκαιρία’ που τόσοι χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν ελπίζοντας στο να γίνει η καθημερινότητά τους λίγο υποφερτή, είναι τόσο άρτια (!) οργανωμένος ώστε μιάμιση ώρα από την έναρξη της εξέτασης ανακοινώνονται διορθώσεις σε θέματα, διορθώσεις που σε κάποια εξεταστικά κέντρα δεν φτάνουν ποτέ.
Παράλληλα, τραγελαφικό είναι και το παιχνίδι που ακολούθησε μετά τις εξετάσεις. Καταγγελίες και επιστολές από εκπαιδευτικούς διαφόρων κλάδων για ασάφειες στις ερωτήσεις αλλά και στις επίσημες απαντήσεις του αξιότιμου ‘Ανωτάτου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού’ οδήγησαν σε μια συνεχή αναδημοσίευση ορθών απαντήσεων.
Αυτά όσον αφορά το γνωστικό αντικείμενο. Τι γίνεται όμως με τα παιδαγωγικά; Πολλοί προσέξαμε ότι οι περισσότερες ερωτήσεις αφορούσαν τον θεσμό της αξιολόγησης. Οι γονείς πρέπει να συμμετέχουν στην αξιολόγηση; Τα παιδιά; Ο φύλακας του σχολείου; κ.ο.κ. Σωστή απάντηση; Όσο πιο πολλοί ώστε ο εκπαιδευτικός να νιώθει την μεγαλύτερη δυνατή πίεση και άρα να γίνει πιο καλός. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι από άποψη παιδαγωγικής θεωρίας η αξιολόγηση σαν θεσμός είναι θέμα υπό συζήτηση και επομένως δεν υπάρχει σωστή απάντηση και ας αναρωτηθούμε εάν το σημαντικότερο πρόβλημα στην εκπαίδευση είναι η αξιολόγηση. Μήπως είναι και η χαμηλή χρηματοδότηση; Η έλλειψη εποπτικών μέσων; Η εντατικοποίηση; Η γενικότερη υποβάθμιση; Η εσκεμμένη μετατροπή του σχολείου από χώρο μετάδοσης γνώσεων σε εμφυτευτή ασύνδετων και πολλές φορές λανθασμένων πληροφοριών; Βέβαια, αναμενόμενη είναι η εμμονή με τον όρο της αξιολόγησης καθώς μιας και είναι το νέο moto της εποχής μας, πρέπει όλοι εμείς να το εμπεδώσουμε. Ότι θα αξιολογούμαστε γα τα πάντα και για πάντα χωρίς φυσικά εμείς να οφείλουμε να αξιολογούμε και να αντιδρούμε για τίποτα γύρω μας.
Εμείς διαφωνούμε. Θεωρούμε ότι ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για μια ακόμη φορά απέδειξε όχι μόνο την απαράδεκτη φυσιογνωμία του αλλά και κατάδειξε το λόγο ύπαρξής του: ο όσο το δυνατόν μεγαλύτερος περιορισμός του αριθμού πρόσληψης εκπαιδευτικών, η μεταφορά της ευθύνης στον ίδιο τον εκπαιδευτικό για το ότι μένει αδιόριστος και η διατήρηση μιας γενιάς ημιαπασχολήσιμων, ανταγωνιστικών, ανασφάλιστων πτυχιούχων.
Και επειδή για εμάς το μέλλον μας δεν είναι ούτε ένα παιχνίδι αποστήθισης λεπτομερειών σε ερωταπαντήσεις στυλ multiple choice, ούτε δεχόμαστε να περιμένουμε τις ‘Ορθές Απαντήσεις ν.129’, επιλέγουμε την συλλογική δράση για να απαιτήσουμε αυτά που μας ανήκουν.
Κανένας μόνος
Κανένας θεατής!
Επικοινωνήστε μαζί μας: 6979410524,6973657427
http://adioristoirethumnou.blogspot.com/
adioristoirethumnou@gmail.com
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
