Η μάχη του ασφαλιστικού αφορά άμεσα όλο τον κόσμο της αδιοριστίας. Και αυτό γιατί οι προτάσεις που ακούγονται επηρεάζουν όχι μόνο τη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα αλλά και το μέλλον μας και τη σύνταξη που θα δικαιούμαστε όταν και όποτε διοριστούμε.
Πιο συγκεκριμένα, αν εφαρμοστούν τα όσα έχουν ακουστεί κατά καιρούς από την επιτροπή «σοφών» και τη κυβέρνηση, θα υπάρξει αφενός τραγική μείωση στις συντάξεις των εκπαιδευτικών και αφετέρου αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67 έτη και τα 35 χρόνια προϋπηρεσίας. Δηλαδή, με λίγα λόγια, θα διοριζόμαστε στα 35 μας και θα παίρνουμε σύνταξη στα 70! Ο εκπαιδευτικός, ναι μεν, θα μπορεί να φύγει νωρίτερα αλλά με μειωμένη σύνταξη περίπου στο 50%. Ουσιαστικά αντί για σύνταξη θα παίρνει επίδομα βοήθειας. Ειδικά, για τους νεοπροσληφθέντες θα υπάρξει ριζική αλλαγή. Μέχρι στιγμής υπάρχουν 3 κατηγορίες ασφαλισμένων: Οι πριν του 1982, οι από το 1982 ως το 1993 και οι από το 1993 και πέρα. Το πιο πιθανό είναι η δημιουργία και νέας κατηγορίας, π.χ. οι ασφαλισμένοι από το 2007 και μετά… Καταλαβαίνουμε όλοι, λοιπόν, τι μας περιμένει αν ποτέ διοριστούμε…
Πέρα όμως από αυτό που αφορά κυρίως το μέλλον υπάρχει και μια άλλη διάσταση, αυτή που όλος ο κόσμος της αδιοριστίας τη βιώνει στο σήμερα. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ανασφάλιστη εργασία (είτε χωρίς καθόλου ένσημα είτε με ένσημα λιγότερα από όσα δικαιούμαστε), τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ημι-απασχόληση με μισές ώρες και μόνο ορισμένες μέρες (π.χ ωρομίσθιοι). Όλα αυτά σημαίνουν ότι δε θα έχουμε ιατρική κάλυψη και ότι ποτέ δε θα μαζέψουμε τα ένσημα για μια αξιοπρεπή σύνταξη.
Θα μπορούσε κάποιος να το σκεφτεί ως εξής: όταν είσαι πχ 25 – 35 ετών, αδιόριστος, δουλεύεις αναπληρωτής, ωρομίσθιος, σε φροντιστήρια ή ιδιαίτερα κοκ δεν ελπίζεις τίποτα σε κανένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Απλά ασφαλίζεσαι σε μια ιδιωτική… Το αν μπορείς να έχεις την απαραίτητη δωρεάν περίθαλψη όταν την χρειαστείς δεν μπορεί να είναι θέμα «ασφαλιστικού πακέτου». Το να μη δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις είναι στοιχειώδης κοινωνική κατάκτηση του 20ου αιώνα που άρχισε να διαχωρίζει τις ανθρώπινες κοινωνίες από τη ζούγκλα! Το να ζεις με αξιοπρέπεια, από μια σύνταξη (και όχι από ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη των 600 ευρώ και συμπληρώματα από τον ιδιωτικό τομέα όπως υπερασπίζεται ο Γ. Παπανδρέου), όταν δε θα μπορείς πια να δουλεύεις είναι αυτονόητο δικαίωμα. Αυτή είναι η διαφορά ενός δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Δε μπορεί να χωρέσει σε λογικές ανταποδοτικότητας, εσόδων-εξόδων και κερδών (όπως κάνει μια ιδιωτική ασφαλιστική και όπως θέλει να μας πείσει ο Αλογοσκούφης και ο Μαγγίνας). Το κράτος, μέσω των εισφορών μας και μέσω της φορολογίας μας είναι υποχρεωμένο να παρέχει αξιοπρεπή περίθαλψη, σύνταξη, ζωή. Το μοντέλο, που θέλουν να επιβληθεί, δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά, δεν παρέχει εγγυήσεις. Λειτουργεί για τα κέρδη των εταιρειών υγείας, των ασφαλιστικών εταιρειών κοκ. Σε αντιμετωπίζει σαν πελάτη και όχι σαν άνθρωπο με ανάγκες
Αυτοί που χτυπιούνται περισσότερο είναι η «γενιά των 700 ευρώ» στην εκπαίδευση, η γενιά της ανασφάλειας και της μερικής απασχόλησης. Είναι αυτή η γενιά που έχει πιο αποφασιστικά το δίλημμα μπροστά της: ή θα κοιτάξουμε να τη «βγάλουμε καθαρή» ο καθένας από μόνος του, βουλιάζοντας όλο και πιο πολύ στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, ή θα ξεσηκωθούμε για να σταματήσουμε αυτήν την κατηφόρα, να δείξουμε ότι υπάρχουμε και εμείς και να αρχίσουμε να διεκδικούμε μια διαφορετική ζωή.
Με τους όρους που έχει ανοίξει το θέμα η κυβέρνηση, τίθεται το ζήτημα αν θα έχουμε κοινωνική ασφάλιση και δεν θα πεθαίνουμε σαν το σκυλί στο αμπέλι, αν θα έχουμε πρόσβαση σε γιατρούς και νοσοκομεία και δεν θα είμαστε αποκλεισμένοι από την ιατρική περίθαλψη, αν θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Η κοινωνική ασφάλιση είναι αναγκαία για την ζωή και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων. Η κοινωνική ασφάλιση δεν είναι εμπόρευμα, δεν είναι προϊόν που η εκμετάλλευση του παράγει κέρδος όπως το αντιμετωπίζουν η κυβέρνηση και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές. Είναι ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε από τους εργαζόμενους με αγώνες ακριβώς επειδή η ύπαρξη του αφορά την επιβίωση μας. Και μόνο μέσα από αγώνες μπορούμε να το υπερασπιστούμε, να υπερασπιστούμε την ίδια μας την επιβίωση.
Δεν συναινούμε, δεν υποτασσόμαστε
Ούτε βήμα πίσω, όλοι μαζί μπροστά!
Τετάρτη 12/12 στις 10.30 στο Εργατικό Κέντρο
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου