Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στην πολιτική κρίση στην οποία βυθίζεται το δικομματικό σύστημα τους τελευταίους μήνες επιχειρεί μια φυγή προς τα μπρος. Η φυγή αυτή εντοπίζεται στο ξεπούλημα του ΟΤΕ, στη ψήφιση της ευρωσυνθήκης αλλά και στην παιδεία.
Ειδικά στο χώρο της παιδείας βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου οι μειοψηφίες της κυβέρνησης και του υπουργείου επιχειρούν προβοκατόρικα και πραξικοπηματικά να επαναφέρουν το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Τα όσα ακούγονται το τελευταίο διάστημα περί διασταλτικής ερμηνείας του συντάγματος, περί εφαρμογής των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών αποτελούν στην ουσία ένα κατάφορο συνταγματικό πραξικόπημα. Ένα πραξικόπημα το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διάθεση της ελληνικής κοινωνίας που εκφράστηκε δυναμικά την προηγούμενη χρονιά μέσα από το κίνημα για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του συντάγματος.
Ταυτόχρονα, όλοι εκείνοι που προωθούν αυτό το συνταγματικό πραξικόπημα αποκαλούν μειοψηφίες το πανεπιστημιακό κίνημα και όσους αντιστέκονται στην προσπάθεια διάλυσης της εκπαίδευσης. Τους επιστρέφουμε το χαρακτηρισμό και λέμε ότι μειοψηφία είναι ο υπουργός Παιδείας που τις τελευταίες μέρες περιοδεύει στην Κρήτη σαν πλασιέ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μειοψηφία είναι η κυβέρνηση που επιλέγει να συνομιλεί με φορείς που δεν έχουν καμία απολύτως θεσμική κατοχύρωση όπως είναι η Σύνοδος των Πρυτάνεων που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και ταυτόχρονα γυρνάει τη πλάτη σε όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς της εκπαίδευσης (ΠΟΣΔΕΠ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) και κλείνει τα αυτιά στην φωνή της ελληνικής κοινωνίας που λέει όχι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας.
Εμείς, σαν Σύλλογος Αδιορίστων Εκπαιδευτικών Ρεθύμνου, θεωρούμε ότι αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια το τελευταίο διάστημα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση και αποσκοπεί στο ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Αντιλαμβανόμαστε, ότι η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί την αιχμή του δόρατος και ότι αν τελικά εφαρμοστεί θα ανοίξει το δρόμο για το ολοκληρωτικό σάρωμα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Για αυτόν ακριβώς το λόγο συμπαραστεκόμαστε στο δίκαιο αγώνα των φοιτητών και των πανεπιστημιακών και συμμετέχουμε σε αυτήν εδώ την αντισύνοδο.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας είναι υπόθεση όχι μόνο των φοιτητών αλλά όλου του εκπαιδευτικού κόσμους και ολόκληρης της κοινωνίας.
Πέρα όμως από τα παραπάνω βρισκόμαστε απόψε εδώ επειδή ακριβώς αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας για δημόσια και δωρεάν παιδεία περνάει μέσα από την προσπάθεια ανατροπής της πολιτικής της υποχρηματοδότησης. Δηλαδή της πολιτικής εκείνης που ευθύνεται για τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος της αδιοριστίας, για το γεγονός ότι δεν γίνονται προσλήψεις και μένουμε εκτός σχολείων, για το ότι προωθούνται όλο και περισσότερο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας όπως είναι ο θεσμός του αναπληρωτή και του ωρομίσθιου, για το ότι οι συνάδελφοι της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης μένουν απλήρωτοι εδώ και 17 μήνες και για πολλά άλλα ακόμα.
Κλείνοντας, να πούμε το εξής: Σήμερα, 40 χρόνια μετά το Μάη του ’68 το βασικό μήνυμα που θα πρέπει να κρατήσουμε από αυτήν την εξέγερση είναι πως ποτέ και τίποτα δεν κερδήθηκε μέσα από τη συναίνεση και τη συνεννόηση. Για αυτό ας μη φοβόμαστε τα κινήματα, ας μη τρομάζουμε με την αταξία. Στο δρόμο του αγώνα ας βαδίσουμε ξανά, μαζικά, ενωτικά, πανεκπαιδευτικα!
Ειδικά στο χώρο της παιδείας βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου οι μειοψηφίες της κυβέρνησης και του υπουργείου επιχειρούν προβοκατόρικα και πραξικοπηματικά να επαναφέρουν το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Τα όσα ακούγονται το τελευταίο διάστημα περί διασταλτικής ερμηνείας του συντάγματος, περί εφαρμογής των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών αποτελούν στην ουσία ένα κατάφορο συνταγματικό πραξικόπημα. Ένα πραξικόπημα το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την διάθεση της ελληνικής κοινωνίας που εκφράστηκε δυναμικά την προηγούμενη χρονιά μέσα από το κίνημα για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του συντάγματος.
Ταυτόχρονα, όλοι εκείνοι που προωθούν αυτό το συνταγματικό πραξικόπημα αποκαλούν μειοψηφίες το πανεπιστημιακό κίνημα και όσους αντιστέκονται στην προσπάθεια διάλυσης της εκπαίδευσης. Τους επιστρέφουμε το χαρακτηρισμό και λέμε ότι μειοψηφία είναι ο υπουργός Παιδείας που τις τελευταίες μέρες περιοδεύει στην Κρήτη σαν πλασιέ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Μειοψηφία είναι η κυβέρνηση που επιλέγει να συνομιλεί με φορείς που δεν έχουν καμία απολύτως θεσμική κατοχύρωση όπως είναι η Σύνοδος των Πρυτάνεων που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και ταυτόχρονα γυρνάει τη πλάτη σε όλους τους συνδικαλιστικούς φορείς της εκπαίδευσης (ΠΟΣΔΕΠ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) και κλείνει τα αυτιά στην φωνή της ελληνικής κοινωνίας που λέει όχι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας.
Εμείς, σαν Σύλλογος Αδιορίστων Εκπαιδευτικών Ρεθύμνου, θεωρούμε ότι αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια το τελευταίο διάστημα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση και αποσκοπεί στο ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Αντιλαμβανόμαστε, ότι η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί την αιχμή του δόρατος και ότι αν τελικά εφαρμοστεί θα ανοίξει το δρόμο για το ολοκληρωτικό σάρωμα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Για αυτόν ακριβώς το λόγο συμπαραστεκόμαστε στο δίκαιο αγώνα των φοιτητών και των πανεπιστημιακών και συμμετέχουμε σε αυτήν εδώ την αντισύνοδο.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας είναι υπόθεση όχι μόνο των φοιτητών αλλά όλου του εκπαιδευτικού κόσμους και ολόκληρης της κοινωνίας.
Πέρα όμως από τα παραπάνω βρισκόμαστε απόψε εδώ επειδή ακριβώς αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας για δημόσια και δωρεάν παιδεία περνάει μέσα από την προσπάθεια ανατροπής της πολιτικής της υποχρηματοδότησης. Δηλαδή της πολιτικής εκείνης που ευθύνεται για τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος της αδιοριστίας, για το γεγονός ότι δεν γίνονται προσλήψεις και μένουμε εκτός σχολείων, για το ότι προωθούνται όλο και περισσότερο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας όπως είναι ο θεσμός του αναπληρωτή και του ωρομίσθιου, για το ότι οι συνάδελφοι της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης μένουν απλήρωτοι εδώ και 17 μήνες και για πολλά άλλα ακόμα.
Κλείνοντας, να πούμε το εξής: Σήμερα, 40 χρόνια μετά το Μάη του ’68 το βασικό μήνυμα που θα πρέπει να κρατήσουμε από αυτήν την εξέγερση είναι πως ποτέ και τίποτα δεν κερδήθηκε μέσα από τη συναίνεση και τη συνεννόηση. Για αυτό ας μη φοβόμαστε τα κινήματα, ας μη τρομάζουμε με την αταξία. Στο δρόμο του αγώνα ας βαδίσουμε ξανά, μαζικά, ενωτικά, πανεκπαιδευτικα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου